گر نیایی تاقیامت انتظارت میکشم

                   منت عشق، ازنگاه پرشرارت میکشم

     ناز چندین ساله ازچشم خمارت میکشم

                  تا نفس باقیست اینجا انتظارت میکشم                                                         

    قلمی خواهم ساخت از نی باغ بهشت

    جوهراز شیشه ذات

     کاغذ از صفحه دل

     نور از شمع حیات

     تا نویسم همه جا

   نام زیبای «اباصالح» را

     شاید آن روز که سهراب نوشت:

     تاشقایق هست زندگی باید کرد

     خبر از دل پردرد یاس نداشت

     چه شقایق باشدوچه گل نیلوفرو یاس 

     جای یک گل خالیست

     تانیاید گل نرگس زندگی دشوار است

  اللهم عجل لولیک فرج

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی       صدای غربت تن را از احساسم تو می خوانی

شدم ازدردو تنهایی گلی پژمرده وغمگین               ببارای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی

میان دوزخ عشقت پریشان وگرفتارم                     چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی

تپش های دل خسته چه بی تاب وهراسانند         به خون آغشته ای  ای دل.عجب امشب پریشانی

همواره قلب بیمارم به یادتو شود روشن              چه فرقی می کنداما تو که این رانمی دانی

گل نرگس به هوای گل رویت شادم       گرچه ناقابلم امانبر از یادم

گل نرگس تویی یوسف کنعانی من       انگیزه یک عمر غزل خوانی من

گل نرگس نکندمهر ز من برداری          داغ دیدار رخت را به دلم بگذاری